تغذیه گیاهی در سیستم های هیدروپونیک-بخش دوم
عناصر اساسی عملکرد در گیاهان و علائم کمبود
نیتروژن
نیتروژن (N) جزء ضروری اسیدهای آمینه در پروتئین ها و کلروفیل است و همراه با پتاسیم یک عنصر کلان است که به مقدار زیادی برای جذب مورد نیاز است. نیتروژن در داخل گیاهان متحرک است و می تواند از شاخ و برگ های قدیمی به شرایط کمبود رشد جدید توزیع شود. به همین دلیل، کمبودها ابتدا بر روی برگ های مسن تر و پایین تر، بسته به گونه های گیاهی، به رنگ زرد یا بنفش اتفاق می افتد. به طور معمول، سطوح نیتروژن برگی در محدوده 3-6٪ بسته به گونه و مرحله رشد است. بدون نیتروژن رشد متوقف می شود و علائم کمبود به طور سریع رخ می دهد. نیتروژن بیش از حد ، یا به طور خاص نسبت نیتروژن به کربن بالا در گیاه، باعث رشد بافت نرم و شاداب می شود که در بسیاری از محصولات تجاری نامطلوب است و می تواند شدت اختلالات کلسیمی مانند سوختن نوک برگ را افزایش دهد. در شرایط رشد ایده آل، گیاهان می توانند مقادیر لوکس نیتروژن را فراتر از نیاز خود مصرف کنند. در هیدروپونیک، نیتروژن هنگامی که به عنوان نیترات جذب می شود، ابتدا به آمونیاک تبدیل می شود و سپس در اسید آمینه گلوتامین نمودار می شود. در فرمولاسیون هیدروپونیک، نیتروژن معمولاً به عنوان نیترات از کودهای نیترات کلسیم یا نیترات پتاسیم تامین می شود. مقدار کمی نیتروژن نیز ممکن است از طریق استفاده از اسید نیتریک برای تصفیه آب و کنترل pH محلول غذایی تامین شود. برای برخی محصولات زراعی، در شرایط کم نور زمستان، درصد کمی از نیتروژن کل ممکن است از ترکیباتی مانند نیترات آمونیوم یا آمونیوم فسفات به شکل آمونیوم تامین شود. با این حال، برای حفظ رشد رویشی متعادل و جلوگیری از اختلالات فیزیولوژیکی مرتبط با سمیت آمونیاک، این باید به کمتر از 15 درصد از کل نیتروژن محدود شود. تامین سطوح بالای نیتروژن به عنوان آمونیاک N در سیستم‌های هیدروپونیک می‌تواند جذب و استفاده از نیتروژن را تحت شرایط خاصی تسریع کند و همچنین می‌تواند جذب کلسیم را کاهش دهد و در نتیجه اختلالات مرتبط با کلسیم مانند سوختگی نوک برگ و پوسیدگی شکوفه‌ها را افزایش دهد. جذب آمونیاک می تواند منجر به کاهش pH در محلول غذایی شود زیرا گیاهان یون های هیدروژن مثبت را آزاد می کنند.